Draaiorgels maken ons geil. Ja, het is heus.

Je wil het afpakken en wegrennen. Maar helaas, als je ermee wegrent dan hoor je het nog steeds. En nog steeds. Je weet wel van dat irritante gepiep in je oren. Nee, ik heb het niet over de nieuwste CD van Gerard Joling, maar over draaiorgels. Want wanneer wij ons vermaken met ultra-hippe-hightech-geweldig-flashy-uitziend-vernuftig-spul, zoals iPads, iPhones en nog erger Google Glasses, luisteren we tijdens het winkelen nog steeds gewoon naar die prehistorische draaiorgels. Daar wordt niemand vrolijk van, of toch wel. Want blijkbaar windt niet alleen de geldschooiende man zijn orgel op, maar ook wij worden een beetje geil.

Ontmaskerd bal #1: 'zacht van binnen, krokant van buiten'

Even tussendoor; het leuke weer van deze week.

De Peter Piemelteven van deze wereld maken ons vaker blij met een dooie mus, dan dat we er echt blij van worden. Want als wij verlangen naar temperaturen, lekkere dan en het meest actuele weerpraatje, dan krijgen we foto's van hoe leuk die koeien er in een weiland bijstaan, van een plaatsje waar we nog niet dood gevonden willen worden. Ow wacht, daarvoor kwam nog een foto van de buurvrouw Sonja van Jan, de broer van de oom van de neef van de opa van Piet uit Haarlem, want die stuurde de foto in. Want omdat wij weer willen, krijgen we te zien hoe zij vakkundig d'r oma-onderbroeken aan de waslijn hangt. Met een bewolkte lucht op de achtergrond, dat dan weer wel, om het toch nog een beetje relevant te laten zijn. Hartstikke leuk. Ik kuch even.

Hieronder het weer van deze week, zoals het zou moeten, gewoon écht 'leuk'!

 

Een maandelijks ontmaskerd bal; een feestje waarin merken naakt gaan.

Ja, jij bent bij deze uitgenodigd op mijn maandelijks ontmaskerd bal. Ja, je leest het goed, ontmaskerd bal. Ik zal maar gelijk met de hoofdact beginnen; er gaan merken uit de kleren. Maar, wees niet bang voor NSFW (Not Safe For Work), want ook tijdens kantooruren kun je op je gemak vleeskeuren. Het is allemaal beschaafd, dus misschien kijkt je baas wel gewoon mee!

Snertweer laat de zon schijnen in ons (reclame)land

Heerlijk hè, dat snert weer. Want met deze miezerige temperaturen kunnen we onze lol natuurlijk niet op, de schaatsen kunnen weer uit het vet. Maar hè, keep positive, want wij kunnen tenminste zeggen dat we één van de koudste lentes hebben meegemaakt, aller tijden zelfs. Als geen ander herdenken we nu de Cross-soppers op de camping, dat is ook wat waard. Je merkt het al, ik ben altijd het zonnetje in huis. Ook Plasmolen, in Limburg blijkbaar, kan zijn geluk niet op dit weekend, want daar kan het misschien wel 13, 14 à 15 graden worden. Niet gelijk het contactslot van je auto omdraaien, want dan zou je iets ontzettend leuks missen. Want merken kunnen hoe armzalig – voeg zelf andere bijvoeglijke naamwoorden in –, er wel iets leuks van maken.

Unox laat ze niet alleen maar lachen, maar is ook ontzettend slim: dit vinden we leuk!

Moppen tap je in 6 woorden

Wat er ook gebeurt, ALTIJD blijven zingen!

Mochten die huis-tuin-en-keuken-programma’s je te soft zijn dan zit jij vanavond om half 9 natuurlijk voor de buis; met je blote billen tussen de cactussen, je hoofd in een poepluier duwend en spartelent in een waterbak met anaconda’s. Het enige voordeel, is dat niet jij dit onheil over je héén krijgt, letterlijk zelfs, hele bakken meel, maar de kandidaten van Killer Karaoke. Enne, terwijl ze gebeten worden door happende slangenkoppen en hun snorren worden geharsd, moeten ze nog zingen ook. Leedvermaak dat vinden we leuk.

Waarom #Twitter toch leuk is: 6 leuke redenen

Onbenullig #-gebruik. Vertellen dat we weer in een trein zitten of dat we vanavond weer te lam zijn om zelf te kokkerellen en iets gaan halen. Of lekker een mallotig bio’tjes over onszelf typen. Het klinkt zo helemaal niet leuk, maar als ik vertel dat ik het over Twitter had, dan vinden we dat wel. Want ook ik heb me schuldig gemaakt aan die #leukesomsonbenulliglangehastagsdietochniemandleest en in mijn bio grap ik – eerlijk is eerlijk – ook maar wat. Maar het meest rare is nog, tekst vinden we saai. En je voelt hem al, Twitter zijn 140 tekens aan tekst, maar dat vinden we niet leuk, dat vinden we fantastisch en sensationeel. Waarom?

Holy shit, de reclame van Holy Soda. Argg.

Er is één reclame waar spontaan je tandglazuur naar de kloten gaat. En het mooie is dat dat eigenlijk helemaal niet zou moeten kunnen door die niet-toegevoegde suikers. Jullie weten natuurlijk gelijk dat ik het heb over Holy Soda. Gelukkig, dan hoef ik niet meer uit te leggen dat het een siroopje is dat eigenlijk aan al onze behoefte voldoet. Nee, dat wisten jullie al door die helemaal niet irritante reclame, die niet pijn doet aan je oren, je ogen en vreet aan je goede smaak(papillen). ‘Don’t you worry about the thing, take a Holy Soda and you gonna want tot sing: HOOOOOOLLLY SOOOODDDA’. Holy shit.

Ik bedoel maar, zelfs als 'ie stilstaat is het een regelrechte aanslag op je glazuur.

Ongewenst leuk: 'geweerde' surprise-eieren in Amerika.

De Verenigde Staten, officieel de Verenigde Staten van Amerika, afgekort VS en in mindere mate VSA (Engels: United States of America, afgekort USA of US), zijn een federatie van 50 staten en het district Columbia, grotendeels in Noord-Amerika gelegen. Jaja, bladiebladiebla, zo gaat het nog minstens 15 door-klik-Wikipedia’s door. Maar we zouden het niet erg vinden om er te werken, te wonen. Bij een handje vol duiten was jij bij die zin natuurlijk allang vertrokken naar de andere kant van de plas. Maare, het is ook hét stukje land van de tegenstellingen en de strenge – en soms verdomd vreemde – regeltjes. En dat laatste maakt het toch een stukkie minder leuk.

De ideale baan: betaald krijgen om ons te laten huilen.

Ze zijn goed in je nieuwjaarsavond naar 12 uur te lullen, vooruit te grappen. Gelukkig zijn het niet allemaal van die Beau van Erven Doren’tjes, die alleen leuk zijn na een paar slokjes teveel. Nee, sommige zijn oprecht leuk door hun grappen en grollen. Is het niet dat Guido Wijers met z’n ene oog in z’n andere broekzak kijkt, dan is het wel zijn fijne dosis humor; het liefst zo actueel en snel mogelijk. Nu ik Guido Weijers heb genoemd, moet ik ook de geen blad voor z’n mond, die grapjassende Marokkaan én die ADHD’er noemen in dezelfde ademhaal. Bij deze, dan. Hier was het aan jou om Theo Maasen, Najib Amhali én Jochem Meijer erbij te fantaseren. Allemaal leuk én aardig, maar ene Micha Wertheim (Wie? Hij: http://nl.wikipedia.org/wiki/Micha_Wertheim) was niet zo leuk en aardig tijdens één van zijn voorstellingen.

Zo'n identiteitsbewijs foto is ook helemaal niet om te lachen.

We hebben ze allemaal nog wel ergens liggen. De één verstopt ze nog liever in een stok, terwijl de ander ze rustig laat rondgaan op verjaardagen. Schoolfoto's. Daar zijn we nog schattig, lief en knuffelbaar, want die schoolfotografen deden er vroeger – maar nog steeds hoor – alles aan om ons maar één beetje te laten lachen. Wat zeg ik, een beetje? Een beetje veel. Maar nu zijn we helemaal niet meer lief, schattig en knuffelbaar. Nee, ontzettend boos, emotieloos én als blikken konden doden..   De simpele reden is dat we helemaal niet meer mogen lachen op die staatsieportretten op je ID-kaart. En dat is helemaal niet om te lachen.

Dit is tegenwoordig meer de bedoeling op je ID. Maar één tip aan iedereen, houdt wel je mond dicht,  want open mond mag ookal niet meer.

Lachende (Facebook)-foto's maken je niet aantrekkelijker. Jammer hè.

Voor je doorleest wil ik je eerst even vragen Facebook te openen. Ik weet niet helemaal hoe jouw fotoalbumpjes daar in elkaar zitten, maar ik geef je een opdracht: tel eens alle foto’s waar jij lachend opstaat. Dat mag een grinnik’je zijn, maar ook die keer dat je in het broek plaste van het lachen. Doe je ding, ik wacht wel, dan tel ik ondertussen de mijne ook. Ik heb ze geteld én kom uit op 126 foto’s. Jij? Ik heb dus 126 foto’s gelachen. Ik heb dus 126 foto’s die afbreuk doen aan mijn aantrekkelijkheid.

Wat als Belgen humor hadden?

Wat als er een programma bestond dat echt leuk was? Wat als er een programma bestond dat ons eens anders liet kijken? Wat als er een programma bestond dat én leuk was én ons anders liet kijken? Het zijn allemaal retorische vragen, want ik weet het antwoord op die ‘Wat-als’ vragen dondersgoed. Wat als, Wat Als precies dat programma is?

Paaldansende vrouwen in maandverband-spotjes. Te leuk om waar te zijn.

Eens per maand, gaan alle vrouwen, maar dan ook echt alle vrouwen, met z’n allen parachutespringen, koppeltjeduikelen, skeeleren, paaldansen, paardrijden en vooral rondspringen. ‘Have a happy period’, zegt Always altijd, wanneer jullie vrouwen jullie skeelers aantrekken. Maar helaas is dat niet de realiteit. Ik had nu kunnen zeggen dat wij mannen dat maar al te goed weten, maar dat zou ik nooit doen. Sorry vrouwen, ik ga het er toch echt over hebben, over die o-zo-plezierige-maandelijkse-magische-dagen  met zulke ontzettend fijne bijwerkingen. Want Libresse, Always en andere – vul hier je eigen favoriete merk in - zeggen in hun spotjes niets anders dan dat.

Dit meisje is niet blij omdat ze het naar d'r zin heeft, maar gewoon omdat ze menstrueert. Have a happy period, Always.

Pizza, even kijken nog, Pizza!

Je hebt gebeld, maar dan is het nog eeuwen wachten tot ‘ie ein-de-lijk eens bezorgd wordt. Al valt dat zat mee, maar je ongeduld is vaak je rommelende maag. Want jij die net brak uit je nest kwam, wil niet lang hoeven te wachten op iets dat je in 2 handelingen in je mond kunt schuiven; door het openen van de door en naar binnenschranzen met die handel. Pizza’s zijn van dat ideale voer. Maar nog steeds zitten we te wachten. Waar hangt die pizzacourier uit, is ‘ie ergens blijven plakken, zoals je dat ‘alleen in films ziet’, of is het ‘decoreren’ van je uiteraard maar moeilijke bestelling, nog een hele klus? We zullen het nooit weten, hoewel, bij Domino’s, je weet wel van die pizza’s, kun je gewoon meekijken wat er met je pizzaatje gebeurd. Live!

Jij leert dus hoe je leuk kunt praten? Nee, tante Annie.

Het gaat over oma-onderbroeken, het werk van jullie pap, het ongeluk op de hoek, de miskoop bij de Zeeman én natuurlijk over school. Want vooral dat laatste is zoiets dat blijkbaar net als taart gewoon bij een verjaardagsfeestje hoort. ‘En Martijn wat voor opleiding doe jij ook weer?’ Communicatie, zeg ik dan. ‘Ow, dan zul je wel goed moeten kunnen praten!?’. Stop. Orkaan. Ontploffing. Kortsluiting. Op die momenten moet ik mezelf altijd even tot 10 laten tellen, mezelf tot rust en kalmte roepen, om niet de eerste de beste zoute sticks te gaan werpen. Goed ik ben weer rustig én ben bereid normaal terug te ‘praten’, dat waarin ik zo goed zou zijn. De zoute sticks staan nog steeds waar ze stonden. ‘Ook, maar we moeten nog wel meer kunnen, hoor’.

Om je ziek te lachen; de lachepidemie in Tanzania.

Lachen is lekker, lachen is leuk, lachen is aanstekelijk, lachen is gezond. Nee, uw lachtherapeut is niet terug, maar gaat u iets vertellen dat u niet zal geloven. Je kent dat wel, die oom van je begint te lachen op je verjaardagspartij’tje, het hoeft niet eens een leuke grap te zijn, maar toch ga je plat. Want het is zo’n ongelofelijk irritant – maar daarom aanstekelijk gehinnik dat je het zelf ook bijna niet meer houdt. Tot zover niet spectaculair. Ik merk het al ik moet van betere huize komen om jullie te overtuigen. Een poging dan: In Tanzania brak in een 1962 een ware lachepidemie uit.

Wat nou als ik over dat woord grap? Lachen als een meubelboer met kiespijn.

De grap achter woordgrap.com is dat dat helemaal geen grap is. ‘Ie bestaat echt, een site maar je je eigen grappige woordmopjes en andere dijenkletsers kunt planten, maar ook snel even kunt spieken bij anderen. Maar als we het van die site moeten hebben, komen we niet verder dan ‘Wanneer begint de eerste aflevering van Popestar’. Vooruit, hij was leuk toen we nog geen witte rook hadden gezien. ‘Mijn oma bij de koffie: accepteer jij deze cookies’, we lachte weer even. Zij het niet als een boer met kiespijn, want die hadden we al ‘ns eerder gehoord, ‘oma’.

Comic Sans, de naam zegt het zelf al.

Het lijkt erop dat onze voorouders met stokjes, prehistorische Flexa en ander voor die tijd vernuftig spul hun rotswanden er al mee vol kliederde. Een ietsiepietsie beetje overdreven, maar toch is er een deel van waar. Want ook jij schreef je eerste middelbare school werkstuk ermee vol, want dan oogde dat ‘Mijn konijn en ik’ tenminste nog wat. Times New Roman, voelt misschien zo oud als de weg naar Rome, maar pas sinds mijn vieze poepluiers mag ik genieten van die ontzettend fijne klassieke zetletter, en dat is dus pas vanaf 1994. Maar in deze blogpost ga ik het niet over Times New Roman hebben, maar wel over een lettertype dat wanneer het Justin Bieber had geheten, we het ook hadden gelooft. Nou, weet je het al?

In het herdenkingsboek van Paus Benadictus XVI , werd wel Comic Sans gebruikt. En ik maar denken dat voorbehoedsmiddelen pauselijk niet werden toegestaan.

Zonder te grappen, zeg het voordat het te laat is.

Ze weet me in welke donderbui ik ook zit, altijd te laten lachen, ze geeft me dat fijne – niet in woorden uit te leggen, sorry – kriebelende gevoel in de ochtend en met haar is nooit een dag hetzelfde. Dat zou ik over mijn vriendin kunnen zeggen, buiten dat ze er altijd is en voor me klaar staat, wanneer nodig. Waarom wachten met iets moois, liefs of wat dan ook zeggen, als het ook vandaag kan. Nou, bij deze. Als er iets is waar je niet te veel woorden aan vuil moet maken, dan is het de Dela-campagne ‘Voor elkaar’ wel, want daarin moet je anderen het woord laten doen.

What's gebird?

Dat vragen we ons allemaal af, want zoveel hebben we gisteravond ook weer niet gedronken. We werden gewoon in ons eigen bed wakker, er hingen geen onbekende slipjes aan het plafond, het enige wat nog aanstond was de TV. Nederland 1. ‘Anouk is door naar de halve finale’, gaat het in de derde herhaling van hetzelfde nieuws. Verrek, dat was het, ja. Mogen we Centraal Beheer nu ook bellen?

Moppen tap je in 6 woorden

Ze doen het niet openbaar, maar wel in de garage.

Misschien moet ik er wel niet over beginnen, maar aangezien ik dat toch doe, begin ik verzachtend. Goed? Over 292 dagen is het weer zover, zij die de pullen bier, frikadellen, politievrouwtjes met té korte jurkjes en de binnenkant van hun ogen, inclusief kater, al voor hun zien, weten precies waar ik het over heb. Zij boven de rivieren zullen ook na die praktische omschrijving, nog even achter hun oortjes krabben, maar voor de lezende Brabander en Limburger moet het toch echt een feest der herkenning zijn. Zo niet, dan ga je volgend jaar maar als jezelf verkleed. Sorry, jullie boven de rivieren, maar ik ga het toch over Carnaval hebben.

                 Om in de stemming te komen, laat dit liedje meelopen terwijl je leest.

Alleen al met mijn intro-tekstje vertel ik precies wat er nu zo raar is; je hebt ‘likers’ en ‘dislikers’. Vooruit en een paar die zeggen dat ze het niet leuk te vinden, maar toch vooraan lopen in de polonaise. Ik beken. Carnaval is niet alleen bier zuipen, la-la-la-la-la-la-la, maar ook vooral hét feest waarbij niet iedereen aansluit bij de polonaise. Hoewel het steeds meer een feest lijkt te worden dat wél iedereen leuk vind. Want na polshoogte te gaan nemen in de provincie(s), blijkt niets minderwaar; ook boven de rivieren vinden ze Carnaval leuk. Ik zal nuanceren, steeds leuker worden. Mocht je me niet geloven, misschien geloof je de Volkskrant dan wel.

Het is waar, jullie doen het niet in het openbaar, maar wel in de garage van wat maten of in een boerenschuur. Maar verstoppen heeft geen zin meer. Want jullie kunnen niet ontkennen, na al die jaren stil te zijn geweest, verkleden, hossen en drinken héél vervelend te vinden. En dat klopt ook, want bij het Nederlands Centrum voor Volkscultuur en Immaterieel Erfgoed staat zwart op wit, dat ‘besloten carnaval’ daar erg toeneemt. Een uitnodiging is sneller verstuurd dan dat jij kunt knipperen, dus dat is het probleem niet. Het verkleden en ‘zuipen tot we kruipen’ met vrienden ook niet, maar sommige tradities zijn dat nog wel.

Ze weten het niet helemaal zeker, maar het woord Carnaval komt waarschijnlijk van het Latijnse woord, ‘carne vale’. Dat zonder teveel Latijnse kennis, ‘vaarwel vlees’ betekent. Want wij in Brabant weten hopelijk toch wel dat dat ‘versieren, stieren en rondjes zwieren’ niet tot de traditie behoort, maar wel dat we eigenlijk na het carnavallen aan de lijn moeten met z’n allen. Want met Carnaval, de drie – heiliger der heilige – dagen ervoor, mogen we ons ziek eten aan de Frikadellen, kroketten en bamiballen van de intro-tekst. Dat is Carnaval heel plat gezegd.

Jong geleerd is jong geleerd. Het SchoolTV vertelt ons dit over Carnaval.

Maar in het Oosten van Nederland feesten ze wel graag, maar die traditie, wordt traditioneel onzin gevonden. Dat beesten is natuurlijk veel leuker. Dat is reden één voor ‘besloten Carnaval’, reden twee heeft alles te maken met de centjes. Want je lam hamsteren aan bier is natuurlijk nog altijd goedkoper dan in di gouden schuimkragen in de kroeg. Best slim eigenlijk. Maar dat is dan ook de reden dat je in dat wat niet anders heet met Carnaval, buiten Noord-Brabant, Limburg en Gelderland, geen knotsgekke, amateuristische of stiekem best mooie optochten ziet. Buiten de traditionele provincies is Carnaval niet meer dan een leuk avondje, drinken, drinken en drinken. En owja, verkleden. Maar het komt wel. Dus aan hen boven de rivieren, nog 292 dagen te gaan én dan is het weer zover! Leuk hè.

Vooruit je mag het ook lezen als je er niet doorheen zit; lachtherapie.

Nou, het gros van jong Nederland zat zich vanmiddag peentjes te zweten in een reptielenhuis van een gymzaal én bij jou op het werk zat het ook niet helemaal mee. Wat jij nodig hebt, is een lach-injectie. Want je weet het, maar toch herhaal ik het even voor je, lachen is goed, leuk en gezellig.

Zoals je dat moet zeggen: ijs is geen ijs, maar fruit op een stokje.

Het is toch wel een van de meest opzienbarende commercials van het moment. Niet dat we omvallen van flitsende beelden, actie, spanning en sensatie, bijgestaan door een bijna té filmische mannenstem die vertelt hoe het in elkaar zit. Nee, niet die – ook fraaie – van Heineken, want die is er nu in krat en al lang in onze koelkast, maar van ijs. Bevroren ijs. Bevroren ijs op een stokje. En dat ijsje bestaat uit Fruit, fruit en fruit.

#Moederdag, what the F are you doing...?

Zo, jij bent alweer een paar uurtjes klaar met je ontbijtje op bed voor je mama, die er altijd voor je is, altijd voor je klaarstaat en altijd voor jou jouw vieze sokken heeft gewassen. Je stond klaar met je tekening, je liet zien dat je kon dichten zonder je hemdje op te lichten en je rommelde heel de keuken overhoop voor een beetje leuk ontbijtje op bed. Nee hè, je bent op dit moment naar je #moeder aan het #twitteren dat ze #altijd voor je #klaarstaat en nooit je rode sok met je witte stopte. Stop. What the f.. are you doing?

Zeg het met een tasje.

‘Zal ik er een tasje omheen doen?’ Je hinkt bij die uitspraak altijd op je engeltje en duiveltje. Want, je wil toch niet met dat ver-sch-rikk-elige onding van de Wibra rondlopen. Schreeuwerig, rood, geel en dan loop je daar maar een beetje goedkoop te wezen. Want immers iedereen kijkt naar je als 'ambassadeur van goedkoopheid', met dat tasje, met hooguit een goedkoop kaartje voor je jarige moeder. Dat vinden we alles behalve leuk.

Moppen tap je in 6 woorden

Vinden we de buurvrouw en Rapper Sjors nu echt leuk?

Wat nou als we in het echte leven telkens gevraagd kregen of we iets leuk zouden vinden. Dan is dat de eerste keer leuk. De tweede keer misschien ook nog wel, maar de derde keer zeggen we nog lief dat er niet zo van gediend zijn. De vierde keer, is het 'bitch', waarna ik het verder netjes hou. Althans dat zou je toch zeggen. Maar lieve mensen, dat we dat helemaal niet vinden, blijkt wel op Facebook, want daar maken we ons iedere dag weer schuldig aan het leuk vinden van alles. Want ja, ook jij bent erbij dat je net Media Markt toestemde tot ‘verkering’. Vind ik (eigenlijk) niet leuk.

Irriteert het? Humor is je jodium.

We zijn het er met z’n allen over eens; we zijn bereid ze aan te geven voor verkrachting van reclame-goed-Nederland of gewoon omdat ze zo moordend irritant zijn. Wij schreeuwen niet van geluk. Als dat nog niet voldoende was om deze blog-post in te leiden dan stuur ik een geel-zwarte postbode met een aantal pakketjes op je af. Nog steeds niet voldoende, dan stuur ik je regelrecht naar de website van Zalando. Want wie moet zijn afstandsbediening niet door een ander laten verstoppen, om dat ding niet door te TV te slingeren? Retorische vraag, ik weet het.

De niet leuke grap achter het grappen in reclames

Harry Piekema, eerlijk is eerlijk nog steeds die grappige supermarktmanager van Albert Heijn, scheert met een drama-melodietje over de vloer om tevergeefs dat potje appelmoes net niet te redden. Grappig. Heineken laat mannen in een inloop-bier-kast het uitschreeuwen. Grappig. De ingehuurde mannetjes van McDonalds schilderde tijdens het WK voetbal de Duitse Ambassade oranje. Grappig. En dat doen die merken allemaal voor ons! Ja, om ons te laten lachen en het toch leuk te hebben in die vervelende commercialbreak. Leuk van ze hé! Maar bij echt grappige commercials lachen de merken het hardste. Is dat dan nog steeds leuk? 

Je spreekt woorden

Spreekwoorden, ze zijn als een warm mes door de boter. Maar er zijn een aantal andere redenen, waarom jij en ik die voorbedachte zinnetjes gebruiken. Goed gejat is nog altijd beter dan slecht bedacht, is er zo eentje. Als we het niet uit onze duim hebben gezogen, dan is het wel natte vinger werk. En als we wel zelf een poging willen doen er iets leuks van te maken, dan zijn we nog steeds liever lui dan moe.

Hallo vriendjes en vriendinnetjes, de psychopaat komt er weer aan.

Ze zijn boosaardig, maar ergens ook goedaardig, Clowns. Want geeft toe, bij de eerste de beste onbekende die vraagt of je aan zijn bloem wil ruiken – die voor het gemak ook nog een spuit – denk je ook wel even twee keer na. Kleine hummeltjes die bij het zien van een rode neus, reusachtige ogen en een jasje van Marktplaats niet weten hoe snel ze de benen moeten nemen, geven het goede voorbeeld. Eigenlijk is het raar dat zoveel kinderen clowns wél leuk vinden, want er zijn een boel zaken die erop wijzen dat die ‘kindervrienden’ alles behalve snoesjes zijn. 

Bescherm je tegen het tweede scherm

Ik weet dat ik het eigenlijk niet moet vertellen; maar gisteren gingen Jokertje, Matsoe-Matsoe en Sterretje op snoep-lekker-en-verlekker-reisje naar Las Vegas. Zoals je ziet heb ik gekeken én ik zeg het niet graag, maar ik vond het leuk én was zelfs een beetje jaloers. Gelukkig heb ik de vorige zin gefluisterd, maar één ding dat ik wel hardop kan zeggen, is dat alles wat op TV gebeurt leuker dan leuk moet.

De belachelijke waarheid over lachen

‘Er kwam een man bij de dokter’, waarna je vijf minuten later nog steeds lacht, tot huilen aan toe. De levensvraag onder de levensvragen; waarom lachen we nu eigenlijk. Lachen heeft vele verschijningsvormen: gniffelen, giechelen, schateren, bulderen, gieren - vul gerust aan - én dat met of zonder (vreugde)tranen over onze wangen. De ene keer is het een kwartier, de andere keer hooguit een klein proestje en een derde keer mogen we aan het zuurstof gelegd worden. Geen pijl op te trekken dus.

(Sl)echt goede slogans

Té leuk om waar te zijn

We weten het allemaal, maar toch trappen we er met ons maatje 44 iedere keer weer in. Ik ook hoor. Je slaat een vakantiebrochure open en je verlekkert je aan al dat schoons dat je te zien krijgt. Logisch, want het is ook leuk en mooi. Wanneer we door de té leuke fotogenieke gezinnetjes van het castingbureau heenkijken dan is het daarachter zelfs ook nog te leuk. Perfect opgemaakte bedden, het behang zit kaarsrecht tegen de muur en de vloer had er zo eentje kunnen zijn uit de reclame voor dikke bleek.

Wat nou als ik over dat woord grap; Koniginnedag 2013

Waarom leuk, geen leuk woord is.

Ken jij die grap over die jongen die een grap ging bloggen? Nee? Die grap bleek uiteindelijk geen grap te zijn, maar een ernstige zaak. Net als die oom die je op verjaardagen grapjes vertelt, was dat helemaal niet grappig. Maar dat was ook niet de bedoeling. Want tegenwoordig vinden we van alles leuk, zoveel dat we niet meer beseffen wat we nu echt leuk vinden. Het grootste probleem aan ‘leuk’ vinden, is het vage begrip. Leuk is je vriendin, het geld dat je van oma krijgt, maar ook dat Youtube-filmpje waarin iemand vol op zijn bek gaat. Leuk laat eigenlijk helemaal geen waardering blijken, maar juist de luiheid in het zoeken naar ‘leukere’ woorden. Mooi, lief, lekker of gezellig klinken immers heel anders dan ‘leuk’.