What's gebird?

Dat vragen we ons allemaal af, want zoveel hebben we gisteravond ook weer niet gedronken. We werden gewoon in ons eigen bed wakker, er hingen geen onbekende slipjes aan het plafond, het enige wat nog aanstond was de TV. Nederland 1. ‘Anouk is door naar de halve finale’, gaat het in de derde herhaling van hetzelfde nieuws. Verrek, dat was het, ja. Mogen we Centraal Beheer nu ook bellen?


Anouk was gisteravond aan de bird. Genoeg gelachen. Ennuh, zaterdag mag ze weer, al is de hoop dan wel, dat ze net als haar ontzettend sterke voorgangers, een draaiorgel meeneemt. Maar, met een klein indianenkamp zijn we ook tevreden, hoor. Maar dat had ik jullie natuurlijk niet hoeven te vertellen, want ook jij was één van die 3,7 miljoen mensen die zich na Sieneke niet meer had voorgenomen te kijken.

Anouk gaat de finale wel iets fancy'er maken.

Maar het rare dit jaar was, we waren lyrisch. Niet zozeer dat Nederland zich weer had ingeschreven voor die corrupte bende de het Songfestival heet. Nee, maar dat onze eigen rockchick Anouk, ik herhaal Anouk, mee zou doen aan het Songfestival. Dat vonden we leuk. Ja, dit moest het worden. Anouk is leuk, dus dat moest in alles het Toppers-disaster kunnen overtreffen. Dat vonden we ook totdat we horde dat zij van ‘’Girl, girl, girl, get it while it’s hot they say’’, ‘Birds’ ging zingen. Maar toen we hoorde hoe het klonk, waren we in shock. Er is mij vertelt dat er een aantal mensen hun begrafenisondernemer al hadden gebeld. Het was zo-niet-Anouk. We vonden het niet meer leuk.

                                       Zo deed het Anouk het. Of eigenlijk niet(s)

Pechvogels die hun hele inboedel hebben ingezet op het niet doorgaan van Nederland, zijn, as we speak, hun verhuisdozen al aan het inpakken. Want, eerlijk is eerlijk, dit hadden we toch niet zien aankomen. Servië zorgde voor een amateuristisch optreden van K3, waarbij papa’s wel konden smullen én zelfs België had meer spektakel dan onze act, die voornamelijk aan de binnenkant van haar ogen werd beleefd.

Maar toch zijn we door, als laatste dan wel, maar dat is maar een pijnlijk detail, na België. In 1998 moesten hemel en aarde nog worden bewogen om een plekje in de finale te veroveren, maar Anouk gaat het zichtbaar rustiger af. Gewoon staan, handjes één keer naar het hoofd én that’s it. What’s gebird? Vrij weinig. En nu we het allemaal gehad hebben, vinden we het niet geweldig, maar geweldig leuk, zelfs het liedje. Wat zijn we toch een raar, maar ook leuk volkje, want als één van de weinige landen staan wij naast elkaar op hetzelfde te pissen, het Songfestival. En dat is toch ook weer leuk.

Maar de act, was klein, sober én tussen al die Lordy’s en gillende keukenmeiden, was het zelfs wat saai. Maar toch vinden we het leuk. Geen rambaballen-josties, geen trommelaars, geen achtergrond-dansers uit Nederland in Beweging, zoals België die had én zelfs géén jurk van Philips Ambilight. Wat dan wel, helemaal niks. Juist omdat dat zo opvallend anders was, hebben de Eric van Tijns van de vakjury, ons door laten gaan, vermoed ik. Anouk was opvallend anders, niet die rockchick, maar Joan zonder hoofdtooi  en tipicamping, maar wel met diezelfde plakkers aan de vloer, want bewegen deed ze evenmin. Ook geen upskirt-jurkjes, waarbij de eerste rij in het publiek ademloos zat te soppen, maar gewoon een leuk dingetje van C&A. Lekker gewoon én dat vinden we leuk.

Dus als slotakte: zing eens het refrein van het liedje. Ja, want ook jij hebt hem in je hoofd. Zo zie je maar weer, die vogel is niet zomaar gevlogen. Tot zaterdag!