Jij leert dus hoe je leuk kunt praten? Nee, tante Annie.

Het gaat over oma-onderbroeken, het werk van jullie pap, het ongeluk op de hoek, de miskoop bij de Zeeman én natuurlijk over school. Want vooral dat laatste is zoiets dat blijkbaar net als taart gewoon bij een verjaardagsfeestje hoort. ‘En Martijn wat voor opleiding doe jij ook weer?’ Communicatie, zeg ik dan. ‘Ow, dan zul je wel goed moeten kunnen praten!?’. Stop. Orkaan. Ontploffing. Kortsluiting. Op die momenten moet ik mezelf altijd even tot 10 laten tellen, mezelf tot rust en kalmte roepen, om niet de eerste de beste zoute sticks te gaan werpen. Goed ik ben weer rustig én ben bereid normaal terug te ‘praten’, dat waarin ik zo goed zou zijn. De zoute sticks staan nog steeds waar ze stonden. ‘Ook, maar we moeten nog wel meer kunnen, hoor’.

De eerste keer dat me dat gevraagd werd was dat nog leuk, wat zeg ik, toen was het dat nog géén eens. Of het nu tante Annie is, Ome Jos, de kennissen van je ouders of de buurvrouw, allemaal proberen ze maar een beetje te grappen, met hetzelfde grapje. En het ergste is, het grapje slaat eigenlijk hé-lé-ma-al nergens op. Een timmerman timmert niet alleen; die schuurt, stuurt zijn onderdanen naar de Gamma om lekker te hamsteren, moet zijn busjes netjes houden én is vaak zelf nog eigen ‘secretaresse’. En een ijscoman dan? Die verkoopt toch alleen maar ijs? Nee, die is een kleine ondernemer, een deelnemer aan de Tour de France en zelfs politie. Er ooit al eens aan gedacht hoeveel kilometer ‘etappe’ zij eigenlijk afleggen of in welke mate ze een scherp vizier moeten hebben om te zien wie er achter zijn rug om, met de horentjes vandoor gaat? En dat geldt voor een Brandweerman, een apotheker én schoenmaker hetzelfde; die doen ook niet alleen naar dat wat ze heten.

Dus dit is voor ons communicatie-masters in spé, in de dop, in opleiding, of hoe je ons ook maar wil noemen, niet anders. Dus, tante Annies, Ome Jos’sen en vage kennissen, opgelet. Het volgende is speciaal voor jullie; we doen het vaak, maar buiten het praten, hebben we nog veel meer te doen. We luisteren, we leven ons in, we werken én we denken. Het is makkelijk als je een  Viona Hering’kje bent, maar ook als onopvallende vlinder bent, die zich langzaam ontpopt, ben je een goede in communicatie, ook al kun je niet zo goed praten. Dat het hiermee weer leuk mag worden als het over school gaat op die verjaardagsfeestjes. Ik nodig tante Annie alvast uit. 

PS: Mocht je toch naar Viona Hering op zoek zijn? Vraag een offerte aan: http://www.quality-bookings.nl/artiest/fiona-hering-boeken/