Ik weet dat ik het eigenlijk niet moet vertellen; maar gisteren gingen Jokertje, Matsoe-Matsoe en Sterretje op snoep-lekker-en-verlekker-reisje naar Las Vegas. Zoals je ziet heb ik gekeken én ik zeg het niet graag, maar ik vond het leuk én was zelfs een beetje jaloers. Gelukkig heb ik de vorige zin gefluisterd, maar één ding dat ik wel hardop kan zeggen, is dat alles wat op TV gebeurt leuker dan leuk moet.
Hebben we eigenlijk wel eens goed gekeken hoe we erbij zitten, wat zeg ik hangen, op de bank wanneer die beeldbuis aanstaat. Nee? Dan geef ik hier een kleine analyse. Dat onderuit gezakte is niets om je voor te schamen, dus blijf gerust hangen, want ook ik maak me daar schuldig aan. Maar ondertussen zitten we met ons mobiele internetcafé in onze hand én op met onze tablet op schoot mee te Twitteren. Maar daar blijft het niet bij, want een programma is geen programma meer, zonder extra leuk tweede scherm.
Het mooie is wel dat ik niet meer hoef uit te leggen dat je met dat second screen tijdens je programma ‘interactief tot een bepaalde hoogte’ mee kunt doen met bepaalde programma's. Met twee vingers in je neus download je het tweede scherm al in de App-store. The Voice of Holland-APP waarbij in tegenstelling tot de coaches wel de ‘zurieleden’ kunnen uithangen, is zo’n voorbeeld. Hoe septisch je ook tegenover dat ‘inbreken’ in een programma staat, de cijfers liegen er niet om, de ‘Thuiscoach-draai-je-stoel-tot-je-dol-wordt-APP’ is maar liefst 600.000 keer gedownload, dat zijn er toch bijna evenveel als dat er kijken naar ‘Huisje Boompje Barbie’, maar dat is een ander verhaal, dat begrijp je.
SBS denkt wat betreft helemaal de lolbroek te zijn en heeft aan het meer en deel van haar programma’s zo’n fijn digitaal scherm gehangen. Tijdens ‘Sterren Springen’ bijvoorbeeld, (BN’ers zich te pletter springen van de duikplank, voor de steenbewoners), konden we genieten van die ruimere kijkervaring, zoals ze dat in hun eigen vakjargonnetje zo leuk zeggen. In het tweede scherm wordt je aangevallen met wat Gerard Joling hiervoor allemaal wel niet gedaan had. Om het smakelijk te houden, ga ik dat niet vertellen. Verder konden we ons bijlezen over de kandidaten en een voorspelling doen wie zich het best gebroken botten sprong. En dat is pas één voorbeeld hoe zo’n second screen toch een beetje onbenullig voelt op je knie.
Allemaal leuk en aardig, maar moeten we willen wachten op de tijd dat we vanuit onze lam gezakte positie op de bank, Barbie kunnen bij-make-up’en, of Matsoe-Matsoe kunnen vertellen in welke vrouwenbil ‘ie nu weer mag knijpen? Begrijp me niet verkeerd, het second screen is leuk, maar programma-makers bescherm je tegen het tweede scherm, dan blijft het voor ons ook leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten